Explore
Also Available in:

Το νέο ηλιακό μας σύστημα

Από τον Wayne Spencer
μεταφρασμένο από Vera Kavasilas

©iStockphoto.com/Bowie15 boy holding planet earth

Οι αποδεκτές θεωρίες της εξελικτικής επιστήμης, λένε ότι η γη και το ηλιακό μας σύστημα σχηματίστηκαν πριν από περίπου 4.6 δισεκατομμύρια χρόνια. Από την άλλη πλευρά, η Βίβλος υποδηλώνει ότι η Γη είναι μόνο μερικών χιλιάδων χρονών. Περεταίρω, στη Γένεση α και σε άλλα εδάφια όπως στην Έξοδο κ:11, υποδηλώνουν ότι τα πάντα στο φυσικό σύμπαν δημιουργήθηκαν μέσα στις έξι ημέρες της Δημιουργίας. Οπότε, όπως και η γη, το ηλιακό μας σύστημα είναι σε ηλικία μόνο χιλιάδων χρονών. Υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν ότι το ηλιακό μας σύστημα δεν είναι δισεκατομμυρίων χρονών; Ναι! Και αυτά τα στοιχεία θέτουν ένα μυστήριο για τους επιστήμονες που πιστεύουν στα δισεκατομμύρια χρόνια.

Οι εξελικτικές θεωρίες προτείνουν ότι το ηλιακό μας σύστημα σχηματίστηκε από ένα μεγάλο περιστρεφόμενο νεφέλωμα μέσα στο σύμπαν.1

Πιστεύεται, ότι το νεφέλωμα ισοπεδώθηκε σε ένα περιστρεφόμενο δίσκο αερίων, σκόνης και πάγου γνωστό ως δίσκος προσαύξησης. Κατά τη διάρκεια εκατομμυρίων χρόνων, η βαρύτητα προκάλεσε τη δημιουργία πλανητών και άλλων αντικειμένων από τον δίσκο και τότε τα περίσσια αέρια και σκόνη διασκορπίστηκαν και εξαφανίστηκαν αφήνοντας το ηλιακό σύστημα όπως το βλέπουμε τώρα.

Μια σημαντική έννοια σε αυτό το μοντέλο της προέλευσης, είναι ότι όλα τα αντικείμενα μέσα στο ηλιακό μας σύστημα, τα οποία δεσμεύονται από την βαρύτητα στον ήλιο μας, φτιάχτηκαν από την ύλη σε αυτό το πρωταρχικό νεφέλωμα. Οπότε αυτό το νεφέλωμα γίνεται η κοινή πηγή από όπου σχηματίστηκαν τα πάντα στο ηλιακό μας σύστημα.

Ωστόσο, αυτή η άποψη μεγάλων χρονικών περιόδων για το ηλιακό μας σύστημα, περιλαμβάνει πολλά επιστημονικά προβλήματα, τα οποία μπορούν να διακριθούν σε τρείς κατηγορίες όπως προβλήματα χημικής αλλαγής, θερμικά προβλήματα, και προβλήματα δυναμικής.

Δεν λείπει το μεθάνιο

Ένα από τα προβλήματα χημικής αλλαγής για την σκέψη μεγάλων χρονικών περιόδων είναι η παρουσία του μεθανίου στον Τιτάνα, ένα φεγγάρι του Κρόνου. Ο Τιτάνας έχει μια ατμόσφαιρα πιο πυκνή από αυτή της Γης, που αποτελείται από άζωτο καθώς και μια μεγάλη λίστα οργανικών αερίων όπως μεθάνιο, αιθυλένιο, ακετυλένιο και άλλα. Μετά από πολλές μελέτες για την ατμόσφαιρα του Τιτάνα και την πρόσφατη προσγείωση στην επιφάνεια του ερευνητικού δορυφόρου Cassini, παραμένει ένα ενδιαφέρων μυστήριο.

Οι επιστήμονες που προσομοίωσαν την ατμόσφαιρα του Τιτάνα, υπολόγισαν πως δεν θα έπρεπε να περιέχει μεθάνιο αλλά θα έπρεπε να είχε καταναλωθεί μέσα σε δεκάδες εκατομμύρια χρόνια2 .Αυτό γιατί πολλές χημικές αντιδράσεις καταναλώνουν μεθάνιο στην ατμόσφαιρα του Τιτάνα.3 Αν και υπάρχει κάποια ανανέωση από μεθάνιο που εξατμίζεται από την επιφάνεια του Τιτάνα, δεν είναι αυτό αρκετό για να λύσει το πρόβλημα. Μάλιστα, υπάρχει πιθανότατα μεθάνιο που δραπετεύει από την ατμόσφαιρα του Τιτάνα στο σύμπαν,4,5 το οποίο θα σήμαινε ότι το υπολογίσιμο κορυφαίο όριο ‘ηλικίας’ του Τιτάνα, θα μπορούσε να είναι μικρότερο από 10 εκατομμύρια χρόνια. Προφανώς αυτό είναι αντίθετο με τη δισεκατομμυρίων χρονών ηλικία του ηλιακού συστήματος. Από την άλλη πλευρά, τέτοιες αποδείξεις είναι προσδόκιμες για ένα ηλιακό σύστημα βιβλικών χρονολογιών

©iStockphoto.com/adventtr solar sysytem

Ένα άλλο χημικό πρόβλημα, το οποίο περιλαμβάνει τον ήλιο, συνοψίζεται σε πρόσφατο τίτλο ως, “Ο ήλιος και οι πλανήτες δομημένοι διαφορετικά από ότι νομίζαμε, προτείνει αποστολή της NASA.”6 Συγκεκριμένα, ο ήλιος έχει διαφορετική σύσταση από την Γη: πολύ περισσότερο οξυγόνο-16 και πολύ λιγότερο άζωτο-14. Ένας συγγραφέας στο περιοδικό Science,σχολίασε, “Το κύριο συμπέρασμα από τις μελέτες … είναι ότι η Γη δεν δομήθηκε από κοινά υλικά του ηλιακού συστήματος.”7

Ο Νέος Ήλιος ήταν πολύ Ψυχρός

Ένα παράδειγμα προβλήματος θερμότητας για την ιδέα εκατομμυρίων χρόνων, το οποίο επηρεάζει τη γη και τον Ήλιο είναι γνωστό ως το πρόβλημα του αχνού Νέου Ήλιου. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι το πρώτο ζωντανό κύτταρο σχηματίστηκε από χημικά στην αρχαία Γη πριν από περίπου 3.8 δισεκατομμύρια χρόνια. Σε αυτή την εποχή του κύκλου ζωής του Ήλιου, θα έκπεμπε περίπου 30% λιγότερη φωτεινή ενέργεια από ότι σήμερα,8,9 και η Γη θα ήταν πιο ψυχρή . Η Γη πιθανότατα να έμοιαζε με μια παγωμένη μπάλα αντί για το όπως μοιάζει σήμερα. Οπότε οι ζωντανοί οργανισμοί δεν είναι πιθανό να επιβίωναν ή να εξελισσόντουσαν.

Αλλά αυτό το πρόβλημα εξαφανίζεται όταν ερμηνεύουμε τα στοιχεία από την βιβλική πλευρά. Σύμφωνα με αυτή την άποψη, ο ήλιος ουσιαστικά δημιουργήθηκε όπως είναι σήμερα, και δεν έχει αλλάξει πολύ μέσα σε 6000 χρόνια. Οπότε ο Θεός δημιούργησε ντον Ήλιο με ιδιότητες καλά προσαρμοσμένες στις ανάγκες μας, και είναι μια πολύ σταθερή πηγή ενέργειας για μας και για όλη τη ζωή στη Γη.

Η Ιώ είναι πολύ ζεστή

NASA-JPL Jupiter’s moon Io, showing volcanoes Loki and Pele

Ένα διαφορετικό πρόβλημα θερμότητας συμβαίνει στο φεγγάρι του Δία, την Ιώ. Ο Δίας είναι περίπου πέντε φορές πιο μακριά από τον Ήλιο από ότι είναι η Γη, και έχει μάζα ίση με παραπάνω από 300 φορές τη Γη. Η Ιώ έχει διάφορες μορφές θείου κατά μήκος της επιφάνειας της και πολλά ηφαίστεια που είναι περισσότερο ενεργά από τα ηφαίστεια της Γης. Η ποσότητα θερμότητας που εκπέμπεται από τα ηφαίστεια πάνω στην Ιώ είναι περισσότερα από αυτή στη Γη ανά μονάδα επιφάνειας.

Αν και οι επιστήμονες περίμεναν την Ιώ να είναι ηφαιστιογενής, η ποσότητα θερμότητας που προέρχεται από την Ιώ είναι εκπληκτική. Επομένως προσπάθησαν να εξηγήσουν το εσωτερικό της Ιώ και την ποσότητα της θερμότητας που παράγεται από όλα τα ηφαίστεια.

Ο Δίας είναι κατά μέρος η αιτία της θερμότητας της Ιώ. Επειδή η Ιώ έχει μια ελλειπτική τροχιά γύρω από τον Δια και επειδή ο Δίας είναι τόσο ογκώδης, τεράστιες παλιρροιακές δυνάμεις εξαιτίας της βαρύτητας πιέζουν την Ιώ και προκαλούν το σχήμα της να ταλαντώνεται, παράγοντας θερμότητα μέσα στην Ιώ – μια διαδικασία την οποία οι επιστήμονες ονομάζουν ‘παλιρροιακή διάχυση’. Ωστόσο, η ποσότητα θερμότητας που εκπέμπει η Ιώ, την οποία έχουν παρατηρήσει οι επιστήμονες με υπέρυθρα τηλεσκόπια και διαστημόπλοια, είναι περίπου 10 φορές περισσότερη από την ποσότητα θερμότητας που παράγεται από όλες τις γνωστές πηγές θερμότητας περιλαμβανομένης και της παλιρροιακής διάχυσης.10 Το πρόβλημα θερμότητας παραμένει για την εξήγηση της προέλευσης δισεκατομμυρίων χρόνων.

Ωστόσο, η γεωλογία της Ιώ εξηγείται εύκολα όταν υποθέσουμε ότι υπάρχει θερμότητα που περισσεύει από την δημιουργία της και ότι η Ιώ είναι νέα σε ηλικία. Οι διαδικασίες που προτείνονται από τους επιστήμονες για την εξήγηση της Ιώ είναι αδύνατες για μεγάλες χρονικές κλίμακες, διότι δεν μπορούν να συνεχιστούν με τον ίδιο τρόπο για δισεκατομμύρια χρόνια. Ωστόσο, οι διαδικασίες λειτουργούν καλά εάν η παρουσία της θερμότητας μετά την δημιουργία της Ιώ απλούστατα καταναλώνεται και διαχέεται κατά τη διάρκεια χιλιάδων ετών.

Κομήτες μικρής περιόδου

Ένα παράδειγμα δυναμικού προβλήματος για την ιδέα μεγάλων χρονικών περιόδων, αφορά και τους κομήτες μικρών περιόδων, οι οποίοι βρίσκονται σε ελλειπτικές τροχιές γύρω από τον ήλιο. Καθώς πλησιάζουν τον Ήλιο, οι κομήτες χάνουν ύλη μέσα στο διάστημα και εκπέμπουν μια ‘ουρά’ που ονομάζεται κόμη , η οποία τα κάνει όμορφα στην όψη. Οι κομήτες μικρής περιόδου κάνουν μια ολόκληρη τροχιά σε λιγότερο από 200 χρόνια αλλά οι κομήτες μεγάλης περιόδου χρειάζονται παραπάνω από 200 χρόνια.

NASA-JPL satellite

Οι αστρονόμοι πιστεύουν ότι οι κομήτες μεγάλης περιόδου προέρχονται από μια υποθετική περιοχή μακριά από τον ήλιο που ονομάζεται το νέφος Oort. Σχηματισμένο σαν ένα σφαιρικό κέλυφος, η περιοχή αυτή υποτίθεται ότι περιέχει πολλούς κομήτες, οι οποίοι συχνά έλκονται έξω από το νέφος Oort και στέλνονται προς τον Ήλιο. Ωστόσο, εξαιτίας της απόστασης δεν υπάρχει παρατηρήσιμη απόδειξη ότι το νέφος του Oort υπάρχει και έτσι δεν μπορεί να είναι η πηγή των κομητών μικρής περιόδου.

Είναι γνωστό για πολύ καιρό ότι οι κομήτες μπορούν να επιβιώσουν μόνο έναν περιορισμένο αριθμό τροχιών γύρω από τον Ήλιο διότι χάνουν ορισμένη από την ύλη τους σε κάθε τροχιά. Οι κομήτες μικρής περιόδου τελικά γίνονται αόρατοι διότι σταματούν να παράγουν την κόμη-δεν έχουν πλέον ύλη να χάσουν.11

Οι υπολογισμοί για την ορατή ‘ζωή’ των κομητών μικρής περιόδου είναι αβέβαιοι αλλά γενικά είναι σε βαθμό χιλιάδων χρόνων. Δεν θα μπορούσαν να διαρκέσουν εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια χρόνια. Οπότε , οι επιστήμονες που πιστεύουν ότι το ηλιακό σύστημα είναι δισεκατομμυρίων ετών έχουν προτείνει διάφορους τρόπους για την παραγωγή νέων κομητών μικρής περιόδους καθώς οι παλιοί ‘καίγονται’.

Μια δημοφιλής άποψη είναι ότι οι κομήτες μικρής περιόδου προήλθαν από μια περιοχή μακρύτερα από τον Ποσειδώνα γνωστή ως την ζώνη Kuiper. Μερικές εκατοντάδες αντικείμενα έχουν παρατηρηθεί πέρα από τον πλανήτη Ποσειδώνα σε σχετικά κυκλικές τροχιές. Αν και είναι πιθανό για τον Ποσειδώνα ή άλλους πλανήτες να μετακινούν αυτά τα αντικείμενα στη ζώνη Kuiper σε κομήτες μικρής περιόδου, αυτό δεν φαίνεται να συμβαίνει συχνά για την ανανέωση των κομητών μικρής περιόδου.12

Επίσης, τα αντικείμενα στη ζώνη Kuiper που γνωρίζουμε είναι στην πραγματικότητα πολύ μεγαλύτερα από τους κομήτες.

Άλλα προτεινόμενα μοντέλα για την εξήγηση της παρουσία κομητών μικρής περιόδου σε ένα δισεκατομμυρίων ετών ηλιακό σύστημα έχουν επίσης δυσκολίες. Για παράδειγμα, οι επιστήμονες έχουν εξετάσει την πιθανότητα ότι οι κομήτες μικρής περιόδου προέρχονται από κομήτες μεγάλης περιόδου.13 Αλλά υπάρχει ένας αριθμός προβλημάτων με αυτό, περιλαμβανομένων των χαμηλών κλίσεων τροχιάς των κομητών μεγάλης περιόδου. Επίσης, θα πρέπει να υπάρχει περισσότερη ανιχνεύσιμη σκόνη εάν τόσοι πολλοί κομήτες ‘μετατράπηκαν’ από μεγάλες σε μικρές περιόδους τροχιές.

Είναι απλούστερο και πιο δυνατό ότι το ηλιακό σύστημα είναι νέο και ότι οι κομήτες μικρής περιόδου δεν ‘ανανεώνονται’ καθόλου. Αυτό αποφεύγει πολλές δυσκολίες με την εξήγηση της προέλευσης όλων των κομητών και το τι συνέβη σε αυτούς. Οπότε μπορούμε να δεχτούμε ότι η Γη και το ηλιακό σύστημα είναι μόνο μερικών χιλιάδων ετών.

Το ηλιακό μας σύστημα είναι νέο

Αυτά είναι μερικά παραδείγματα επιστημονικής απόδειξης τα οποία θέτουν ένα πρόβλημα σε αυτούς που ισχυρίζονται ότι το ηλιακό σύστημα είναι δισεκατομμυρίων. Αυτή η απόδειξη προτείνει ότι το ηλιακό μας σύστημα είναι νέο, καθώς και άλλες αποδείξεις μπορούν να αναφερθούν. Υπάρχουν πάντα εναλλακτικές στις νατουραλιστικές θεωρίες των μεγάλων χρονικών περιόδων οι οποίες είναι αποδεκτές από το μεγαλύτερο μέρος της επιστημονικής κοινότητας. Βιβλικά, η Γη και το σύμπαν είναι περίπου 6000 ετών . Καθώς η εξερεύνηση του ηλιακού μας συστήματος συνεχίζεται, όλο και περισσότερες αποδείξεις ανακαλύπτονται οι οποίες δείχνουν ένα νέο ηλιακό σύστημα, σταθερό με την χρονική κλίμακα της Βίβλου. Το ηλιακό μας σύστημα είναι νέο.

Σχετικά Άρθρα

Πρόσθετη Μελέτη

Βιβλιογραφία

  1. For problems with the model, aside from the age considerations in this article, see Sarfati, J., Solar system origin: Nebular hypothesis, Creation 32(3):34–35, 2010. Επιστροφή στο κείμενο.
  2. Mitri, G., Showman, A.P., Lunine, J.I. and Lorenz, R.D., Hydrocarbon lakes on Titan, Icarus 186:385–394, 2007. Επιστροφή στο κείμενο.
  3. The Missing Methane, Astrobiology Magazine, 17 March 2005; Saturnian surprises, Creation 27(3):7, 2005. Επιστροφή στο κείμενο.
  4. Michael, M., et al., Ejection of nitrogen from Titan’s atmosphere by magnetospheric ions and pick-up ions, Icarus 175:263–267, 2005. Επιστροφή στο κείμενο.
  5. Sillanpaa, I., et al., Hybrid simulation study of ion escape at Titan for different orbital positions, Advances in Space Research 38(4):799–805, 2006. Επιστροφή στο κείμενο.
  6. Science News, 24 June 2011; Coppedge, D., Wrong again: planetologists embarrassed, crev.info/content/110623-wrong_again_planetologists_embarrassed, 23 June 2011. Επιστροφή στο κείμενο.
  7. Clayton, R., Planetary Science: The Earth and the Sun, Science 332(6037):1509–10, 24 June 2011 | DOI: 10.1126/science.1206965. Επιστροφή στο κείμενο.
  8. Sarfati, J., Our steady sun: a problem for billions of years, Creation 26(3):52–53, 2004, creation.com/faint_sun; Samec, R., The sun in time, Journal of Creation 18(3):8–9, 2004. Επιστροφή στο κείμενο.
  9. Faulkner, D., The young faint Sun paradox and the age of the solar system, Journal of Creation 15(2):3–4, 2001. Επιστροφή στο κείμενο.
  10. Spencer, W., Tidal dissipation and the age of Io, Proceedings of the Fifth International Conference on Creationism, Ivey, R.L. Jr., Ed., Creation Science Fellowship, pp 585–595, 2003. Επιστροφή στο κείμενο.
  11. Faulkner, D., Comets and the age of the solar system, Journal of Creation 11(3):264–273, 1997, creation.com/comet; Sarfati, J., Comets—portents of doom or indicators of youth? Creation 25(3):36–40, 2003; creation.com/comets. Επιστροφή στο κείμενο.
  12. Newton, R., The short-period comets ‘problem’ (for evolutionists): Have recent ‘Kuiper Belt’ discoveries solved the evolutionary/long-age dilemma? Journal of Creation 16(2):15–17, 2002. Επιστροφή στο κείμενο.
  13. Napier, W.M., Wickramasinghe, J.T. and Wickramasinghe, N.C., Extreme albedo comets and the impact hazard, Monthly Notices of the Royal Astronomical Society 355:191–195, 2004. Επιστροφή στο κείμενο.

Helpful Resources